Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του σεβασμιωτάτου επισκόπου Φαναρίου κ. Αγαθαγγέλου εφημερίου της ενορίας μας κατά το παρελθόν, θέλησα να επιβεβαιώσω την 20ετή και πλέον προσφορά της νεωκόρου μας. Το 1998 λοιπόν ήρθε στον Άγιο Γεώργιο η κα Αργυρώ, σύζυγος Χρήστου Φώσκολου, για να διακονήσει τον Άγιό μας. Ήρθε να διαδεχτεί τον λίαν αγαπητό μπάρμπα-Γιώργη Φινέ με ιστορία νεωκόρου από το 1954.

Γίνεται λοιπόν κατανοητό ότι η αγαπημένη μας Αργυρώ είχε να σταθεί δίπλα σε ένα «βαρύ» παρελθόν, όσον αφορά στα καθήκοντά της ως νεωκόρου και να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες προκλήσεις, πολύ δε περισσότερο σε ένα περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενο ειδικά την τελευταία δεκαετία.

Η συνεργασία μου μαζί της ξεκίνησε τις πρώτες μέρες του 2005. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μία δυναμική, εύστροφη, εργατική, ευγενική και ήδη αγαπητή γυναίκα.

Η αγάπη της για την ενορία ήταν υποδειγματική. «Πρώτα ο Άγιος». Η εικόνα της ενορίας μας ήθελε να είναι άψογη. Καμία ατἐλεια, που ανθρωπίνως πάντα υπάρχει, να μην φανεί προς τα έξω αλλά να αντιμετωπιστεί εσωτερικά χωρίς σκανδαλισμό. Άλλες φορές θυμάμαι χτύπαγε ο συναγερμός και μας καλούσαν δύο και τρεις μετά τα μεσάνυκτα, με αέρα, Σαββατόβραδα, στον φόβο της νύκτας κλπ. και εκείνη έσπευδε να δει και να προστατέψει το Ναό μας.

Στο πλευρό του ιερέα πάντα, να στηρίζει τις επιλογές του. Για την αγιογράφηση του Ναού, για τις εκδρομές, για τις ενοριακές μας εκδηλώσεις, για την φροντίδα του Ναού, για τις αρτοκλασίες σε εορτές Αγίων, είχε «έτοιμο» κόσμο. Όλα αυτά τα υποστήριζε με παλμό και δύναμη που πήγαζαν έντονα από μέσα της.

Ας αφήσουμε βέβαια τα «άριστα» κόλλυβα που έφτιαχνε «εις μνημόσυνον αιώνιον»…

Θα μου επιτραπεί να πω, όσο μπόι της έλειπε τόσο ο δυναμισμός της υπερπερίσσευε. Αρκούσε ένα νεύμα για να καταλάβει τι ήθελες. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της ήταν απόλυτη.

Θα ήταν άδικο αν δεν αναφέρω και την πολύτιμη βοήθεια από τον σύζυγό της Χρήστο που συχνά, μέχρι την εκδημία του, ήταν το δεξί χέρι της ενορίας σαν δεύτερος νεωκόρος. Κι εκείνος βέβαια «αναχώρησε» νωρίς.

Κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα της υγείας της, έχοντας την πεποίθηση ότι θα καταφέρει να επανέλθει στην διακονία της, μετά την αποκατάστασή της. Είναι προφανές ότι αισθάνονταν πολύ άσχημα να ακούει την καμπάνα κι εκείνη να βρίσκεται στο σπίτι της,  γι’ αυτό πολλές φορές έδινε το παρόν διακονώντας κατά το μέτρο των δυνατοτήτων της.

Απότομα όμως μας αποχωρίστηκε. Δεν κατάλαβα καλά-καλά πως έφυγε εσπευσμένα χωρίς γυρισμό. Σίγουρα, ως δυναμική μαχήτρια της ζωής που ήταν, θα πάλεψε, ακόμα και μέσα από την εντατική που βρίσκονταν, για να γυρίσει πίσω στις μεγάλες αγάπες της: την οικογένεια, τους φίλους και συγγενείς της, την Εκκλησία. Προφανώς ο καλός Θεός είχε άλλο σχέδιο.

Λυπάμαι που δεν βρεθήκαμε να τα πούμε μία τελευταία φορά να αλληλοσυγχωρεθούμε για τις δικές μου παραλήψεις ή σφάλματα που την στεναχώρησαν. Τα συναισθήματά μου όμως, αλλά και αυτά που καλλιεργήσαμε όλα αυτά τα χρόνια κατά την συνεργασία μας ήταν η αμοιβαία αγάπη, ο σεβασμός και η ειλικρίνεια. Αυτά μου δίνουν την πεποίθηση ότι η συνεργασία μας αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκλεκτή και εγκάρδια.

Τα «ουράνια ένσημα» στον Άη Γιώργη είναι πολλά και θα την συνοδεύσουν στην πολιτεία των Αγγέλων με τις πρεσβείες των Αγίων Αναργύρων τους οποίους τιμούσε.

Αγαπημένη μας κυρά-Αργυρώ αιωνία σου η μνήμη!

Θα παραμείνεις μια γλυκιά και ζωντανή ανάμνηση για την ενορία μας.

π. Νικόλαος Σιγάλας, εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Λεβαδείας