Ο ξύλινος σταυρός (βιβλιοπαρουσίαση)

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων, με πρωταγωνιστή έναν ξύλινο σταυρό, αργά-αργά ξεδιπλώνεται ένα άγνωστο σχεδόν κομμάτι της Ιστορίας. Η τρισχιλιόχρονη διαδρομή της Βορείου Ηπείρου, που λιμνάζει μπερδεμένη στα γρανάζια των διπλωματικών σκοπιμοτήτων και της πολιτικής, παραμένοντας ατελείωτη. Ίσως γι’ αυτό και η διήγηση αυτού του βιβλίου μοιάζει να μην έχει τέλος, αφήνοντας στον αναγνώστη ένα ζωντανό δίλημμα και μαζί, την ευθύνη της προσωπικής του επιλογής. Αν οι ήρωες θα δικαιωθούν ή θα παραμείνουν θλιβερά ξεχασμένοι. Ο καθένας ας αποφασίσει για το τέλος που θα ‘θελε να δώσει, όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στην ίδια την Ιστορία…».

Το μεγάλο μυαλό (Βιβλίο)

Οι εκδόσεις Άθως με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του κυρίου Κώστα Παναγόπουλου με τίτλο Το Μεγάλο Μυαλό, πατήρ Ανανίας Κουστένης.
Ένα χειμαρώδες βιβλίο για έναν χειμαρώδη και πολυαγαπημένο, σύγχρονο πνευματικό πατέρα.
Έναν πατέρα που επισταμένα μελετούσε, εμπνευσμένα μιλούσε, αφοσιωμένα διακονούσε τους ανθρώπους και τον Χριστό.
«Αυτοπροαίρετα έγκλειστος των Εξαρχείων, είχε βρει το μονοπάτι της μελέτης και της θυσιαστικής αγιότητας», περιγράφει εύστοχα ο συγγραφέας Κώστας Παναγόπουλος.
Και προσθέτει: «Καταλάβαινες αγιότητα κι έκανες καλά. Όσα εκείνος τα έκρυβε, τα ξεχείλιζε πάνω του ο Θεός».

Οι ένοχοι (Βιβλίο)

Αυτό το βιβλίο, αποτελεί μία προσπάθεια να εκπληρώσω το δικό μου χρέος.
Πρωτίστως, απέναντι στον Χριστό που με κράτησε ζωντανό στις μάχες.
Δεύτερον, απέναντι στους συμπολεμιστές μου, άλλοι εκ των οποίων έπεσαν στα πεδία της Τιμής και άλλοι αιχμαλωτίσθηκαν, όταν άδειασε η θαλάμη του όπλου τους από σφαίρες. Είναι αυτοί, που σαπίζουν ακόμη στα κολαστήρια των τουρκικών στρατιωτικών φυλακών, αγνοημένοι παντελώς από τους “αρμοδίους” εκπροσώπους του ελληνικού κράτους. Ώφειλα να μιλήσω εγώ γι’ αυτούς, που έκτοτε δεν μπορούν να μιλήσουν.
Και τρίτον, απέναντι στην αλήθεια, την οποία οφείλω να παραδώσω ατόφια και αναλλοίωτη στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. Την σκυτάλη της συνεχείας μας, οφείλουμε να την παραδίδουμε στα χέρια τους και όχι πεταμένη στο χώμα ή στην λάσπη.
Ιδρωμένη ναι…, ματωμένη ναι…, αλλά στα χέρια τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Για την Ελλάδα που ματώνει

Ο τίτλος του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας «Για την Ελλάδα που ματώνει», φωτογραφίζει εύγλωττα το περιεχόμενό του. Μέσα από τα πολυάριθμα και επίκαιρα άρθρα του, αναλύεται το δράμα του νεοελληνικού κράτους που, επί 201 συναπτά χρόνια, δεν του επιτράπηκε να αποκτήσει εθνική ανεξαρτησία. Το μαύρο σύννεφο μιας ακραίας υποτέλειας, που επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο με τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, υποχρεώνει την πατρίδα μας, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, να περνά τα διεθνή συμφέρον τα πάνω από τα εθνικά, ακόμη και όταν αυτή η προτίμηση καταστρέφει το σύνολο των θετικών προοπτικών της. Το ιδιότυπο αυτό αποικιοκρατικό καθεστώς, κατακυριεύει όλες τις εκφάνσεις του ελληνικού κράτους, απομυζώντας κάθε ικμάδα και κάθε αναπτυξιακή του δυνατότητα. Η απεικόνιση του μακροχρόνιου αυτού ελληνικού δράματος επιχειρείται μέσα από την ανάλυση επιλεγμένων συμβάντων, αποφάσεων ή παραλείψεων σε επίπεδο εθνικό, πολιτικό, οικονομικό, νομισματικό, δημογραφικό/μεταναστευτικό, εξωτερικής πολιτικής, αλλά και παραίτησης από δικαιωματικές διεκδικήσεις, όπως αυτή περιέχεται στα έξι κεφάλαια του νέου μου βιβλίου. Καθώς η συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πορείας στα χρόνια που έρχονται, οδηγεί την Ελλάδα, με απόλυτη δυστυχώς βεβαιότητα, σε πλήρη εξαφάνισή της από προσώπου Γης, θέλω να ελπίζω ότι το περιεχόμενο του ανά χείρας έργου θα συμβάλλει, αρχικά στην ευρύτερη συνειδητοποίηση αυτού του θανάσιμου κινδύνου, και στη συνέχεια στην έγκαιρη αποτροπή του.

Συγγραφέας

ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΜΑΡΙΑ

Αριστούχος απόφοιτος της Σχολής ΝΟΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σορβόννη του Παρισιού από όπου έλαβε το Κρατικό Διδακτορικό Δίπλωμα Οικονομικών Επιστημών με άριστα και έπαινο. Η διδακτορική της διατριβή εκδόθηκε με δαπάνες του CNRS της Γαλλίας και δημοσιεύθηκε στη γαλλική σειρά SEDES. Σπούδασε, επίσης, και έκανε έρευνα στα Πανεπιστήμια London School of Economics, Berkeley (ΗΠΑ), και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας (Fiesole). Υφηγήτρια στο ΑΠΘ και καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Σύμβουλος στον ΟΟΣΑ Παρισιού, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων Γαλλικής Γλώσσας και του CEDIMES. Πρόεδρος Επίτιμων Διδακτόρων του Πανεπιστημίου Valahia της Ρουμανίας, πρόεδρος του «Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρίας Δελιβάνη». Υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα πρύτανης, και ε- κλέχτηκε τρεις φορές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης. Το βιογραφικό της σημείωμα είναι δημοσιευμένο στις εκδόσεις Who is Who. Τιμήθηκε με την απονομή του τίτλου της Επίτιμης Διδάκτορος από τα Πανεπιστήμια Δημόκριτος (Θράκη), Valahia (Ρουμανία), Kainar (Almaty-Kazakhstan), Barnaoul-Altai στη ρωσική Σιβηρία και Annaba (Αλγερία). Έχει βραβευθεί με πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο της, περί της περιφερειακής ανάπτυξης της Ελλάδος, είναι επίτιμη δημότης της Κομοτηνής και τιμήθηκε με 4 χρυσά μετάλλια της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, για την κοινωνική της δράση, με την επιλογή της ως Jean Monnet Fellow, στο Ευρωπαϊκό Παν/κό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και με πρόσκληση για επίσημη επίσκεψη στο State Department των ΗΠΑ. Με διάταγμα της 17ης Ιουλίου 2008, και με υπογραφή του προέδρου της Γαλλίας Nicolas Sarkozy της απονεμήθηκε το γαλλικό παράσημο του εθνικού τάγματος του ιππότη της Legion d’ Honneur. Από το 2010 είναι επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Επιστημών της Ρουμανίας. Έχει προσκληθεί για μαθήματα, διαλέξεις και έρευνα από τα πανεπιστήμια της Ουάσιγκτον, Νέας Υόρκης, Παρισιού, Ρώμης, Βόννης, Μασσαλίας, Φλωρεντίας, Τεργέστης, Σόφιας, Μπρατισλάβας, Βαρσοβίας, Κρακοβίας, Μελβούρνης, Buenos Aires, Κόρντομπα, Rio de Janeiro, Ν. Κορέας, Port de Prince, Υaoude, Αλμάτυ (Καζακστάν), Ριγέκα (Κροατία), Fribourg (Ελβετία), Targoviste (Ρουμανία). Έλαβε μέρος ως ειση- γήτρια, διοργανώτρια και πρόεδρος σε αναρίθμητα διεθνή συνέδρια ανά την υφήλιο. Της ανατέθηκε ερευνητικό έργο από την ΥΠΑΒΕ, το CNRS του Παρισιού, το ΕΚΚΕ, τον ΟΟΣΑ Παρισιού, το ΝΑΤΟ, το ΙΜΧΑ, το ΚΕΠΕ, τον ΕΟΜΜΕΧ, το Ευρωπαϊκό Παν/κό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, το Παν/μιο Μακεδονίας. Το δημοσιευμένο έργο της ανέρχεται σε 52 συγγράμματα, μελέτες, μονογραφίες και έρευνες, και σε 650 επιστημονικά άρ-θρα στα ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, ισπανικά, ρουμανικά και ρωσικά, και έχει τιμηθεί με πρώτα βραβεία, επαίνους και σωρεία βιβλιοκρισιών και αναφορών. Σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, και με κομματική αποστασιοποίηση, συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση κοινής γνώμης, για τα επίκαιρα οικονομικά θέματα. Οι πολλές χιλιάδες φοιτητών και οι πολυπληθείς διδάκτορες, υπό την επίβλεψή της, έχουν στελεχώσει ΑΕΙ της Ελλάδος και του εξωτερικού, καθώς και τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΤΣΑΤΣΟ (1899-1987)

”Θα ‘μουνα δέκα χρονών. Το καλοκαίρι, όταν τέλειωνα το σχολείο κατέβαινα στο ισόγειο δικηγορικό γραφείο του πατέρα μου, όπου και με έβαζαν να αντιγράφω δικόγραφα. Για τις τέσσερις σελίδες χωρίς περιθώριο, πληρωνόμουν μια δραχμή. Καθισμένος σ’ ένα από τα γραφεία των βοηθών χάζευα πού και πού τους πελάτες, κάθε λογής, πού μπαινόβγαιναν.

Ένα πρωινό ήρθε ένας λεβεντόγερος με κάτασπρη φουστανέλλα. Οι φουστανελλάδες ακόμη τότε δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Είδα τους βοηθούς δικηγόρους να σηκώνονται και να του κάνουν μιαν ιδιαίτερα θερμή υποδοχή. Ο πρώτος βοηθός που φαίνεται να τον γνώριζε καλά, έπιασε κουβέντα μαζί του. Και μια στιγμή τον ρωτάει: «Και τώρα, μπάρμπα Μήτρο, πόσων χρόνων είσαι;» Και ο μπάρμπα Μήτρος, με τ’ όνομα Δημήτριος Μαλαμούλης που είχε εν τω μεταξύ στρογγυλοκαθίσει, του απαντάει μονολεκτικά… «Δύο». Δηλαδή εκατόν δύο. Από τα εκατό είχε αρχίσει νέα αρίθμηση.

Βγήκε εν τω μεταξύ ο πατέρας μου. Τον οδήγησε στο μέσα γραφείο τα είπανε με αυτόν και το γιο του, ένα λεβέντη εβδομηνταπεντάρη, και όταν βγήκαν στο δωμάτιο που βρισκόμουν και εγώ, πρώτα με σύστησε και ύστερα μου ανήγγειλε ότι θα πάμε την Κυριακή να επισκεφθούμε τον Μαλαμούλη στο χειμαδιό του, κάπου στον Ωρωπό. Από κουβέντα δεν έπαιρνε ο μπάρμπα Μήτρος. Λίγα λόγια, μετρημένα, βαριά. Τους βοηθούς τού πατέρα μου κι εμένα είχα το αίσθημα ότι μας έβλεπε σαν μικρό κοπάδι αρνάκια. Μικρό, διότι ό Μαλαμούλης είχε απάνω από 3000 αρνιά και κατσίκια, στα Άγραφα το καλοκαίρι και τον χειμώνα στα ορεινά της Αττικής.

Την Κυριακή, όταν φθάναμε στον τόπο όπου είχε στήσει τα τσαντήρια του, των παιδιών, των εγγονών και των δισεγγόνων του, ρίχτηκαν οι καθιερωμένες μπαταριές και μετά μαζευτήκαμε στο μεγάλο τσαντήρι του Γέρου. Είχα μαζί μου, νέο εικοσάχρονο, τον δάσκαλό μου Basset, αυτόν που έκανα πρόσωπο στους «Διαλόγους σε μοναστήρι». Αυτός που δεν χόρταινε να θαυμάζει. Σε λίγο σταύρωσε ο Γέρος το πρώτο ψωμί. Και οι γυναίκες, αμίλητες και φασαρεμένες μοίραζαν τα κοψίδια, αρνάκι, κατσικάκι, όλα τα αγαθά. Θυμάμαι ακόμη τις βεδούρες τα γιαούρτια. Ο γέρο Μαλαμούλης, στη μέση καθισμένος σταυροπόδι, μέσ’ στις άσπρες βελέντζες, τα επόπτευε όλα και έδινε στις γυναίκες και στους παραγιούς προσταγές.

Όταν λίγο μεγαλύτερος διάβασα «Οδύσσεια» τον γέρο Μαλαμούλη τον ταύτιζα μέσ’ στη φαντασία μου με τον Νέστορα, όταν δέχονταν τον Τηλέμαχο. Καθώς ήμουν καθισμένος πλάι στον πατέρα μου τον ρώτησα ψιθυριστά: «Qui est-il ce vieux;». «C’est un grand seigneur» (1) μου απαντάει o πατέρας μου και αυτός ψιθυριστά. Και γυρίζοντας αργότερα το λόγο στα ελληνικά: «Να καταλάβεις τι είναι αρχοντιά».

Ήταν το πρώτο μάθημά μου για το μέγα τούτο ηθικό αγαθό: την αρχοντιά. Αργότερα, μεγάλος σ’ ένα πελοποννησιακό χωριό, γνώρισα έναν άλλο πιο νέο, σχεδόν μεσόκοπο, χωρικό. Στο πρόσωπό του ξανασυνάντησα αυτό που είχα γνωρίσει παιδί στο πρόσωπο του Μαλαμούλη: την αρχοντιά. Το σταύρωμα του καρβελιού από αυτόν ήταν μια ιεροπραξία.

Η αρχοντιά δεν είναι συνώνυμο με την αριστοκρατικότητα, δεν σημαίνει καμιά ταξική διαφορά ή μια διαφορά πλούτου. Αλλά δεν είναι και ένα ηθικό απλώς γνώρισμα. Είναι μια σύνθεση υπερηφάνειας, ευπρέπειας, αυτοπεποίθησης, μεγαλοψυχίας. Άρχοντες βρίσκεις εγκατεσπαρμένους σε όλα τα είδη ανθρώπων. Ο άρχοντας δεν γίνεται ποτέ μάζα, σε όποια τάξη και αν ανήκει, μένει πάντα πρόσωπο. Δεν μπορώ — ίσως αδυναμία μου — με μια φράση να την ορίσω την αρχοντιά. Αλλά όταν συναντώ κάποιον που έχει αυτό το σύμπλεγμα των αρετών που την απαρτίζουν, τότε την αναγνωρίζω. Λέω μέσα μου: Αυτός είναι άρχοντας. Ανήκει σε αυτή την εκλεκτή κατηγορία ανθρώπων. Έχομε άρχοντες κατά την νομικήν έννοια, που δεν έχουν αρχοντιά. Έχομε όμως χειρώνακτες που έχουν αρχοντιά.

Να πως ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακάλυψε όταν ήταν μικρό παιδί τι σημαίνει αληθινή αρχοντιά, και κατάλαβε ότι αυτή δεν έχει σχέση με τον πλούτο, ή την καταγωγή. Ένα πολύτιμο κείμενο – μάθημα για όλους μας, που αξίζει να μας βάλει σε σκέψεις και στις μέρες μας.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ήταν Έλληνας νομικός, φιλόσοφος και πολιτικός, που διετέλεσε πρόεδρος της Δημοκρατίας (1975-1980). Ακολούθησε ακαδημαϊκή σταδιοδρομία εκλεγόμενος τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας του δικαίου στη Νομική σχολή Αθηνών και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1961), της οποίας χρημάτισε και πρόεδρος.

  1. Σημείωση:

«Qu’est-il ce vieux;». «C’est un grand seigneur»: Τιείναιαυτόςογέρος; Είναι ένας άρχοντας.

Πηγή: από το διαδίκτυο,

υπουργείο παιδείας

https://depps.minedu.gov.gr › glwssa_end_dok_4

Μωχάμετ-Μιχαήλ (Βιβλίο)

Μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι και αληθινή…

Ένα παιδί που ξεφεύγει από τον πόλεμο και την καταστροφή, ένας νεαρός άνδρας που μεγαλώνει μέσα στην αγάπη των ανθρώπων που συνάντησε. Ένας επιστήμονας που γυρνάει στην πατρίδα του για να δώσει λίγα απ΄ όσα έλαβε. Που επιζητεί να ζήσει και να προσφέρει, όσο μπορεί, όπως ο  Σωτήρας του, ο Χριστός.

Ένα μυθιστόρημα που διαβάζουμε με κομμένη την ανάσα, μέχρι την τελευταία σελίδα του.

«Ένας άνθρωπος μέσα στο άπειρο σύμπαν… Απειροελάχιστος αυτός, πολεμώντας  μέσα σε απρόβλεπτο ωκεανό δοκιμασιών, δυσκολιών, θλίψεων, πόνων, πληγμάτων και τραυμάτων… Άνθρωπος με αίμα και δάκρυα και βάθος απροσμέτρητο, μέσα στη μικρότητά του, την αδυναμία του, τη μοναδικότητά του, την ελευθερία του…».

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Να τον ρωτάς τον ουρανό! (Βιβλίο)

Η ζωή ενός Αγίου είναι ένα είναι ένα παράθυρο στον ουρανό, ένα φωτάκι ελπίδας στον γκρίζο κόσμο που καλούμαστε να ζήσουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που γράφτηκε κι αυτό το βιβλίο. Για να παραμείνει το παράθυρο ανοιχτό στον ουρανό. «Για να ρωτάς τον ουρανό!». Για να κρατήσει μέσα σας ζωντανή την ελπίδα, για έναν κόσμο όπως τον ονειρεύεστε, μέσα στην αγάπη και στην απέραντη αγκαλιά του Θεού